Κι ούτε μια συγνώμη..

Σηνήθως όταν γράφω εδω μέσα έχω κάτι να πω.
Σήμερα δεν έχω να πω τίποτα!
Από το πρωί κάθομαι και ακούω,φτιάχνω τραγούδια στο youtube.
Σκεφτόμουν να γράψω κάτι απ το πρόσφατο ταξίδι στην Αθήνα..
Αναβάλετε μέχρι νεωτέρας.
Δε ξέρω τι να γράψω και τι να αφήσω..
Γράφω - σβήνω.

Κι η άλλη θέλει λέει να μεινουμε φίλοι, να μιλάμε..
Μια χαρούμενη παρέα..
Τι έχουμε να πούμε?
Εστω..
όμως κάμερες, τηλ. μην.
Αυτά τέλος για σένα.

Δε την κατηγορώ.. δε μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον
επειδή δεν ένιωσε τα ίδια
αλλά αν μπορώ να την κατηγορήσω για κάτι
(πολλά που δε θέλω να πω),
είναι ότι
Αφησε σιγά σιγά και με ενδεχομένως δόλο,
να θρέψω αισθήματα τα οποία γνώριζε..
Να έχουμε ανταλλάξει κάπου 2400 και κάτι ψιλά!, μην. στο face
απ τα Χριστουγέννα,άσε τα skype.. τα τηλ.. κτλ.
Ανέβηκα Αθήνα κι από κει άλλο ένα μικρό ταξίδι
ως το σπίτι της,κι αυτή ,
να επιδιώκει να μη μείνουμε λεπτό μόνοι..
κι όταν επιτέλους μείναμε,να  κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι
σαν αδελφάκια. αντί να κάτσουμε να μιλήσουμε.
Δηλαδή αυτή! εγώ πως?πλάκα μου κάνω τώρα?
Απέφευγε εντέχνως τις όποιες προσπάθειες έκανα να τα λέγαμε.
και δε κούνησε ούτε για ένα καφέ
όπως της είχα προτείνει εξ αρχής,
κάπου έξω.
Εσένα ήρθα να γνωρίσω όχι τους φίλους σου!
Κατ άλλα και τις δυο φορές που έμεινα σπίτι της
η φιλοξενία της ήταν καλή μπορώ να πω.
Κάνοντας χιλιόμετρα για μια γυναίκα
που δεν έκανε ούτε βήμα για μένα..

Συναισθήματα εξ αμελείας προκαλούν
πόνο εκ προθέσεως κι αυτό θα έπρεπε 
να το ξέρεις

Ξέροντας το blog μπορούσε να με χειριστεί όπως ήθελε,
ανυποψίαστος εγω..

Γάμησε τα, γιατί με έχουν πιάσει τα διαόλια μου όσο τα σκέφτομαι.
Εχω θυμώσει όχι με αυτήν αλλά το μαλάκα εμένα!
Δε τσίμπησε και σε κάτι καρφωτά που έγραφα..
Μια ευκαιρία να με γνωρίσει κι την ανάποδη..
Κι αν δε σε διέγραψα.. επειδή αυτό εδώ το εννοούσα
Παρόλα' αυτά..

Ο μόνος που ξέρει ακριβώς την όλη φάση, ο Γιάννης


Κι η μαλακία είναι ότι τη πίστευα ενώ τα έβλεπα!

Φυλάξου από τα χαμόγελα επιβράβευσης..

Τις γυναίκες με τα ωραία μάτια..

Τις προτροπές των αδύναμων σαρκίων..

Τον "φίλο" και την "φίλη..."

ΥΓ. Ούτε "ευχαριστίες.." ούτε "ξεπληρώματα.."
Μια γαμημένη συγνώμη ήθελα 

Ταξική Συνείδηση..

Κάποιοι θεωρούν πως οι αριστεροί
είναι ο φτωχός λαός και οι δεξιοί οι ευκατάστατοι..
ΚΑΙ έτσι θά πρεπε να είναι..
Η αίσθηση του δικαίου και ο ιδεολογικός προσανατολισμος
ΔΕΝ καθορίζονται ΜΟΝΟ απο την οικονομική ευμάρεια..
ή από την έλιψη οικονομικών πόρων.
Σ έναν αριστερό λοιπόν, που δεν έχει οικονομικο πρόβλημα,
που ενδεχομένως έχει και περίσεια αγαθών,
αλλά εν τούτοις, ενδιαφέρεται για το κοινό καλό
και αγωνίζεται για έναν κόσμο
πιο δίκαιο..πιο ηθικό..πιο ανθρώπινο..
προσωπικά θα τού βγαζα το καπέλο..
Κι ας λένε το "αριστερός στην ιδεολογία αλλά
δεξιός στην τσέπη..".
Σ έναν δεξιό όμως, που δεν έχει να φάει ή έχει τα προς τα ζην,
που πασχίζει για το αξημέρωτο μεροκάματ..
ειλικρινά δεν ξέρω τι θα τού βγαζα..
Ενα φάσκελο ίσως..
Κι είναι πολλοί αυτοί κυρίες και κύριοι..
Αυτοι που γουστάρουν να βλέπουν βασιλιάδες πάνω σ άλογα..
να καμαρώνουν στα κοσμικά, εφοπλιστές που καλοπερνούν..
να φιλούν χέρια αρχηγών κομμάτων
που κοιτούν να πατήσουν κάτω τον φτωχό
και να ζήσουν εις βάρος του..

Εδώ υπάρχει μια βασική έλλειψη.
Είναι αυτό που λέμε Ταξική Συνείδηση..
Που αν την αποκτήσει ο Λαός..
τότε θ αλλάξουν όλα..

ΥΓ. Σήμερα διάβασα κάπου στο http://pitsirikos.net/
ότι ο κ. Ντάισελμπλουμ
κατηγόρησε τον Γιάνη Βαρουφάκη
που διάβασε το κείμενο πριν βάλει την υπογραφή του,
και χάλασε μια ωραία ελληνική παράδοση..

Μια σκέψη..

Πάντα θα είμαι
    είμαι μια σκέψη
         σε άγνωστους δρόμους 
               χωρίς γυρισμό 

Να χάσω τον εαυτό μου
    σε μαύρες γραμμές
         για μια περήφανη στιγμή
              σε κάποιο φεγγάρι του χειμώνα.

Να πέσω να καώ 
    σε κακή φωτιά
         από ψηθυρισμένες σκέψεις

Μικρά που ΄ναι τα όνειρα 
ανάμεσα σε χαλεπούς καιρούς

                                           morfeas

Victory award

Θυμάμαι ότι κάπου εδώ στο blog είχα γράψει κάποτε
ότι μεταξύ μας
έχουμε αναπτύξει σχέσεις εκτίμησης και σεβασμού
παρόλο την απόσταση που μας χωρίζει.
Άτομα που δεν έχουμε γνωριστεί από κοντά, παρα
μόνο μέσα απ τα γραπτά μας.

Πρόσφατα είχα μια διάκριση από φιλικό μου blog,
για το αγωνιστικό πνεύμα..
Διακρίθηκαν κάποια ιστιολόγια που
ανέδειξαν.. σατίρισαν.. και έκριναν
τα κακώς κείμενα της χώρας μας.

Αυτή η διάκριση και η τιμή που μου έκανε η φίλη μου
η Χριστίνα απ το http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
σχεδιάζοντας μάλιστα κι ένα καταπληκτικό λογότυπο,
άφησα να επισκιαστεί από μια προσωπική μου περιπέτεια..
(ω ναι! θα γράψω για αυτήν! θα βοηθήσει κι η μπουκάλα της
μαυροδάφνης που έχω δίπλα μου!)

Η τιμή που μου έκανε η Χριστίνα έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα
καθώς δεν έχω επιβραβευτεί ποτέ για οτιδήποτε
στην προσωπική μου ζωή.

Μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω και την ευθύνει 
να προσπαθήσω να βελτιώνομαι κυρίως 
στα γραπτά που αναφέρονται στην 
πολιτική και την κοινωνία.


Σ'ευχαριστώ και ζητώ συγνώμη Χριστίνα
που όπως προανέφερα
άφησα να επισκιαστεί η τιμή που μου έκανες,
ξέρω όμως ότι είσαι άνθρωπος με κατανόηση..

Mου λείπει η θετική σου ενέργεια! (ακούς η να βάλω τις φωνές?)

Τα blog που ξεχώρισαν εκτός του υποφαινόμενου, είναι αυτά:
ο πιο πιστός φίλος του σκύλου
roula-the-cat
ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
my trips on blog
woman in blogs
akivernitos
η ζωή είναι ωραία
Ήχοι της σιωπής...
Κεράσια και Κρίνοι
Σιγά τ' αβγά...
Το φονικό κουνέλι
θεραπευομενος
Στης Γλαύκης το cafe
τοίχο-τοίχο...
παντελόνι καμπάνα

Σ'ευχαριστώ Χριστίνα και για έναν ακόμη λόγο..
μου γνώρισες ιστιολόγια που αγνοούσα τη ύπαρξη τους

Επίσης να πω ένα ευχαριστώ στην Κική απ το http://ekfrastite.blogspot.gr/ και απ τον
http://onirokosmos-art.blogspot.gr/  για τη άμεση ανταπόκριση της βοήθειας που ζήτησα
σχετικά με κάποιους κώδικες για το blog

Κάπου εδώ λέω να κλείνω γιατί κινδυνεύω να πάρει το λόγο
η μαυροδάφνη

Το βραβείο το αφιερώνω σε εκείνους 
που χωρίς να το πολυ καταλάβουν 
βρέθηκαν ριγμένοι σε σκοτεινά νερά 
κι αγωνίζονται να πατήσουν σε κάπου στέρεο

Σ'ευχαριστώ

Τη νύχτα..

Τη νύχτα με βάζω και σκεφτομαι εσένα 
ελπίζοντας για επιθυμίες και τα όνειρά μου 

Τη νύχτα αναρωτιέμαι αν μπορεί αυτό να είναι το τέλος 
η είναι αυτό το μόνο που έχει απομείνει 

Τη νύχτα μακάρι να μπορούσαμε να πάμε τα πράγματα 
εκεί που έπρεπε να ήταν 

Τη νύχτα βάζω και κλαις για πράγματα που (δεν) συνέβησαν 
και πως όλα τελείωσαν 

Τη νύχτα βάζω και σκέφτομαι εμάς, 
σ 'αγαπώ και θέλω να στο πω 

Τη νύχτα ονειρεύομαι εμας 
και πάλι μαζί 

Τη νύχτα εύχομαι να είμασταν 
και πάλι μαζί 

Το πρωί συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει πια "εμεις" 

Ομως, το πρωί συνειδητοποιώ 
ότι ήταν.. όλα αυτά ήταν τη νύχτα.. 

Ονείρων ξεθώριασμα

Αν τα όνειρα είναι αναμνήσεις
Και οι μνήμες είναι τα όνειρα 
Τότε πού είναι η πραγματικότητα 
που ψάχνω?
Από ό, τι φαίνεται 
είναι σαν να μη καταλαβαίνω τίποτα
Και αυτός που δεν καταλαβαίνει τίποτε 
δεν ξέρει τίποτα

Αυτό το ξεθώριασμα  όνειρων
    και έτσι είναι οι αναμνήσεις μου
         Θα συνεχίσω να προσπαθω να παρατάσω 
               τα κομμάτια επάνω μου
                   Αλλά, έχω φτάσει μαραζωμένος στη άβυσο

Για άλλη μια φορά δε καταλαβαίνω τίποτα
Και αυτός που δεν καταλαβαίνει..

Τα όνειρά μου είναι τώρα θολά.
     Και έτσι είναι κι οι αναμνήσεις μου
          Προσπαθώ να θυμηθώ τι έχω κάνει
               Αλλά όλα αυτά είναι απλώς μια θαμπάδα 
                    Και πάλι τίποτε δεν καταλαβαίνω..

Αυτά τα όνειρα πλησιάζουν στο τέλος τους 
     Και έτσι είναι οι αναμνήσεις μου
          Το φως είναι το ξεθώριασμα
               Και το σκοτάδι αρχίζει να με πνίγει
                    Δεν καταλαβαίνω τίποτα..

Τα όνειρά μου έχουν επιτέλους τελείωσει
    Κι οι αναμνήσεις μου.. 
         έχουν όλα εξασθένισει
              Τελικά καταλαβαίνω τι δεν μπορούσα να δω 
                   Αυτές οι μνήμες και τα όνειρα 
                        δεν ήταν ποτέ πραγματικά 
                             Δεν ήταν για μένα 

Τελικά καταλαβαίνω ότι αυτά 
    τα όνειρα και οι αναμνήσεις.. 
         δεν ήταν για μένα
              δεν είναι το ξεθώριασμα μακριά,
                   το ξεθώριασμα σε αυτή τη σκοτεινή άβυσσο
                        που βυθίζομαι αργά. 
                             Για να καταλάβω ότι ποτέ 
                                  δεν υπάρξαν πραγματικά 
                                       Για να συνειδητοποιήσω ότι 
                                            ένα όνειρο ξεθώριασε και τη μνήμη 
                                                 Γνωρίζω πως όλα όσα ήξερα, 
                                                      θα φύγουν σύντομα   

Τώρα καταλαβαίνω..

Τι δόλια εποχή..

Σέρνοντας ένα κουβάρι χάδια ψεύτικα,  
σε πρόστυχο σακί έφυγες με έναν πάταγο στην παγωνιά αγέρωχη,
αγέλαστη πάντοτε αδυσώπητη, λαίμαργη, σαρκαστική…
Φεύγοντας ποδοπάτησες  πεσμένα λόγια αδύναμα..
γερμένα όνειρα.., υποσχέσεις άψυχες,
όμως δεν ξέχασες μαζί θρυμμάτισες 
και το δικό μου αναίσθητο κορμί,
που ήταν ριγμένο εκεί, χωρίς καμία ενοχή…
Το μόνο που άφησε η λεπίδα σου απ΄ αυτό 
λίγες σταγόνες αίμα 
και μια ζαρωμένη καρδιά που όμως ακόμα,  
δεν είχε πάψει να χτυπά…
Ένα μειδίαμα υπεροχής που πάγωσε 
κι αυτό ήταν το χειροκρότημα σου για όλο το κακό…
Και έτσι χωρίς αναστολή, 
έπλασες γρήγορα σχέδια για μια φτιασιδωμένη νέα αρχή,
απατηλή κι αυτή…
Αδιαφορώντας πως ότι κι αν είπες πως αγάπησες 
δεν το είχες πια μαζί,
έμεινε αφημένο, 
σκορπισμένο και ρήμαζε  πίσω σου άπνοο, 
αργά,  χωρίς ψυχή….
Γιατί κομμάτια ήμουν πια κι εσύ  τα΄ βλεπες πεσμένα 
άλλο εδώ κι άλλο εκεί..

τι δόλια εποχή…
Με ένα χαμόγελο προσπέρασες αδιάφορα 
    φτιάχνοντας πάλι λόγια ψεύτικα,  
         μες τη σιωπή στον άνεμο  ψιθύρισες,
               κάποιοι ανόητοι,είναι αναπόφευκτο,
                     θα τ΄ αγαπήσουν ξανά παράφορα… 

Εγώ τα εμπόδια τα έβλεπα σαν πρόκληση,,
αυτή ειναι η διαφορά μας.
Είμαι σε μια ηληκία που η απόσταση 
Δε μου είναι εμπόδιο,
αρκει να με έκανες να θέλω..
Κι με έκανες..
Στο κάτω κάτω
δεν ήρθα να κλέψω την καρδιά σου
τη δικιά μου ήρθα να σου χαρίσω

κι εμένα τι με ήθελες είπαμε?
    ααα δεν είπαμε.. 
        αφήσαμε να εννοηθεί 
            να περνάει η ώρα 
                να μη πλήτεις 
                                                   
                                          κάποιος κάποτε..

Εγώ ηθελα εσένα..
εσύ ήθελες ΚΑΙ εμένα..

Οταν ξεκίνησα το προφίλ μου στο fb

θα ήθελα να πω δυο λόγια για το face

H αλήθεια είναι ότι αυτό το κείμενο είχα ξεκινήσει
προ πολλού να το γράφω
αλλά είχε μείνει ανολοκλήρωτο,όπως και τόσα άλλα.

Οταν ξεκίνησα το προφίλ μου στο fb είχα ένα ψευδώνυμο
και μια σκοτεινή gothic φωτογραφία.
Ελπίζοντας να βρω κάποιους φίλους που εγώ φεύγοντας χρόνια πριν
στην επαρχία, είχαμε χαθεί.
Κάποιους βρήκα..
Οχι όμως αυτούς που ήθελα και έψαχνα.

Ο φόβος για την έκθεση δυνάμωνε από τις απόψεις φίλων μου
που αρνούνταν πεισματικά να κάνουν προφίλ.
(ακόμα αρνούνται κάποιοι απ ότι φαίνεται)
Σαν αυτό να είναι κάτι απαγορευμένο από την θρησκεία τους...
Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτικός,με τους "φίλους" αλλά
σιγά σιγά αναπτύχθηκε μια εμπιστοσύνη μεταξύ μας
και με κάποιους έχουμε βρεθεί η κάνουμε συζητήσεις ουσίας.
Δεν έχω και τους πολλούς φίλους.
Προτιμώ απ την "ποσότητα" την "ποιότητα",
δεν είμαι σνομπ, αλλά οι πολλοί δε με ενδιαφέρουν.

Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι που μου έκανε εντύπωση,
δε ξέρω πως, πως έμαθε για μένα, αλλά
δε θα ξεχάσω την αγωνία μιας μάνας που το παιδί της
είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά..
ζητώντας μου πληροφορίες.. για πως να τον αντιμετωπίσει.
Δε μπόρεσα να τη βοηθήσω..

Κάπου στο blog είχα γράψει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις.. δλδ.
δε πίστευα στις σχέσεις που δημιουργούνται μέσω του ίντερνετ λογο του
ότι κάποιες φορές έχω εξαπατηθεί πιστεύοντας άτομα
που αργότερα αποδείχθηκαν αναξιόπιστα.

Τώρα όταν κάποιος μου λέει ότι αν δεν υπάρχει φυσική επαφή..
δεν γνωρίζεις τον άλλον..
απαντώ ότι κάθε επαφή γίνεται με διαφορετικό τρόπο:
άλλο τοπίο βλέπεις όταν μπαίνεις στην Αθήνα απ την οδό Κηφισιάς
και άλλο τοπίο βλέπεις όταν μπαίνεις στην Αθήνα από τα Λιόσια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζει η πόλη...
Αλλάζει ο τρόπος που την βλέπεις και είναι εξίσου αληθινός...

Και μαντέψτε: τέσσερα χρόνια τώρα μέσα από το fb γνώρισα καινούργιους
(πραγματικούς) φίλους, έπεσα θύμα "εξαπάτησης",
ξαναγνώρισα παλιούς γνωστούς
που δεν θα τους ήξερα καθόλου αν έμενα στην εικόνα τους
και έγιναν φίλοι μου,
ερωτεύτηκα, συγκινήθηκα, απογοητεύτηκα
και κυρίως απέκτησα μια πιό οικουμενική αίσθηση της ύπαρξής μου...

Προσωπικά ανήκω σε μια γενιά που έτυχε
να έχει ζήσει την εποχή που η προπαίδεια ήταν
ο μόνος τρόπος να κάνεις πράξεις
και συγχρόνως μυήθηκε στην νέα τεχνολογία της επικοινωνίας..
Αυτη η μετάβαση και ο τρόπος που την χειριζόμαστε προσωπικά,
νομίζω ότι χαρακτηρίζει την γενιά μου.

..προσωπικά θεωρώ τους fb φίλους μου το ίδιο αληθινούς
(ακόμα κι αν δεν τους γνωρίσω ποτέ ή δεν δω
κάποια αληθινή τους φωτογραφία
και ούτε καίγομαι γι αυτό - πιστέψτε με )
με αυτούς τους οποίους συναντάω όταν έρχομαι Αθήνα..

Συχνά μαθαίνω πολύ περισσότερα γι αυτούς απ τα γούστα τους
στην μουσική ή τις απόψεις τους στα ποστ που μοιράζονται
χωρίς την τυραννία της εικόνας που συχνά αποπροσανατολίζει..

Πόσες φορές εξάλλου δεν απορρίψαμε κάποιον/α επειδή ήταν άσχημος/η?
πόσες φορές ενδιαφερθήκαμε πραγματικά γι αυτό που λέει η σκέφτεται;

Νομίζω ότι τα blogs και το face είναι ένα σπουδαίο όργανο δημοκρατίας...
αρκεί να μην σε νοιάζει η εικόνα σου/toy....

όποια κι αν είναι...

ΥΓ. άλλα ήθελα να πω.. άλλα είπα..

Εγώ τα εμπόδια τα έβλεπα σαν πρόκληση,,
αυτή ειναι η διαφορά μας.
Στο κάτω κάτω
δεν ήρθα να κλέψω την καρδιά σου
τη δικιά μου ήρθα να σου χαρίσω

κι εμένα τι με ήθελες είπαμε?
ααα δεν είπαμε.. 
αφήσαμε να εννοηθεί 
να περνάει η ώρα να μη πλήτεις 
                    ****

Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος, 
η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, 
δεν ήταν του κόσμου τούτου. 
Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος 
μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου 
και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς 
γνώρισα αληθινή φιλική ατμόσφαιρα.

Μπερναρντ Σω